Istnieje wiele chorób, których pojawienie się na dużą skalę jest spowodowane przede wszystkim niezbyt zdrowym stylem życia, który preferowany jest przez społeczeństwo. Mała aktywność fizyczna, nieprawidłowa dieta, często obfita w cukry, brak profilaktyki oraz regularnej diagnostyki schorzeń, stres, przemęczenie – to wszystko może wywoływać groźne w skutkach choroby. Od niedawna do tego grona dołączyła również cukrzyca, rozciągająca swoje macki na coraz więcej osób.
Kto choruje na cukrzycę?
Na cukrzycę obecnie zachorować można w każdym wieku. Cukrzyca typu pierwszego zwana jest głównie dziecięcą, ale zachorować można zarówno w okresie niemowlęcym, jak i do 30 roku życia. Zwiększa się ryzyko chorowania coraz młodszych osób na cukrzycę drugiego typu, zwaną dotychczas cukrzycą dorosłych – teraz dotyka ona również młodsze pokolenia.
Zazwyczaj chorują osoby, które mają ku temu genetyczne skłonności. Większe prawdopodobieństwo zachorowania pojawia się również u kobiet w ciąży. Coraz większa rzesza pacjentów diagnozowanych z cukrzycą ma nieprawidłowe nawyki, zły styl życia, niezdrową dietę oraz nadwagę lub otyłość, które są pierwszym wskazaniami do pojawienia się tej choroby.
Typowe objawy cukrzycy
To, jak objawia się cukrzyca, w dużym stopniu zależy od typu choroby oraz wieku i stanu chorego. Niemniej jednak, jest pula typowych objawów, które zwykle wskazują na występowanie cukrzycy. Do pierwszych z nich należy silne pragnienie, połączone z bardzo częstym oddawaniem moczu, również w nocy. Do tego dołączać może też duży apetyt, podczas gdy waga ciała drastycznie i nagle zaczyna spadać.
Inną grupą objawów są objawy ze strony układu odpornościowego. Cukrzyca obniża odporność organizmu, co zwykle objawia się infekcjami układu moczowo-płciowego, a nierzadko również przewlekłymi chorobami skóry. Może występować przemęczenie i poczucie zmęczenia oraz senności, zwłaszcza po spożyciu posiłków. Niekiedy, zwłaszcza u małych dzieci, napady apatii przeplatają się z atakami silnego rozdrażnienia.
Jak rozpoznać cukrzycę?
Cukrzyca, zwłaszcza w przypadku typu 1, może rozwijać się bardzo szybko, jednocześnie przez większość okresu przebiegając w formie utajonej. Sprawia to, że dzieci częściej, niż dorośli zapadają na groźną w skutkach kwasicę ketonową. Z tego powodu, niezależnie od wieku, niezbędne jest stałe monitorowanie stanu chorego i reakcja na najmniejsze objawy. Zazwyczaj, wraz z wywiadem, wykonuje się badanie moczu i krwi, czasem test obciążenia glukozą. Te badania dają możliwość potwierdzenia, albo wykluczenia cukrzycy.
Tylko nie panikujcie. duże pragnienie u dziecka nie musi oznaczać cukrzycy. muszą wystąpić inne objawy cukrzycy, bo małe dzieci tak zasuwają, że potrzebują dużo wody czy innych płynów.
Ja akurat jestem zdania, że lepiej iść trzy razy za dużo do lekarza, niż jeden raz za mało. Bo potem już lekko nie jest i można mieć niezły kłopot. Zwłaszcza, że cukrzyca u dzieci to już nie przelewki, ale duży kłopot, który może okazać się groźny nie tylko dla zdrowia, ale i życia.
U mnie zaczęło się od zawrotów głowy. Przede wszystkim dlatego, że wcześniej w ogóle nie miałam takich kłopotów i zwróciło to moją uwagę, a lekarz nie zlekceważył i zlecił badania. Żadnych innych objawów cukrzycy nie było.